Het meisje schuin voor mij trekt om de minuut haar neus op – ik kan er bijna mijn klok op gelijk zetten. De jongens achter mij, aan hun stemmen te horen zijn ze nog niet zo oud, zijn druk bezig over de politiek. Eigenlijk best interessant. Maar waar ze die energie vandaan halen om op een vroege vrijdagochtend te zitten discussiëren over ons onderwijssysteem en inflatie, dat is nog de vraag.
Een dame passeert met haar boodschappentrolley (momenteel nog leeg) en rijdt tegen mijn voet. Ze draagt een mondmasker. Ik heb zelf ook een beetje keelpijn en voel me moe. Moest ik er ook eentje gedragen hebben? Gewoon, uit zekerheid? Ik kan het me niet permitteren om nu ziek te worden, want vanavond is het de première van toneel. Spannend.
Beste reizigers – het vrolijke deuntje weerklinkt. Dat we (na de 10 minuut durende treinrit vanuit Dampoort) aankomen in Gent-Sint-Pieters en ze blij zijn dat we vandaag kozen voor het openbaar vervoer. Iedereen grabbelt zijn spullen bijeen en begint een lange rij te vormen voor de deur. Je weet maar nooit dat de deuren zich terug sluiten terwijl je je hoofd nog door de uitgang steekt. Gent-Sint-Pieters. Wat lang geleden dat ik hier was. De geur van warme wafels komt me tegemoet en ik ben verbaasd dat dit ‘s ochtends vroeg al lekker ruikt.
Het voelt hier vertrouwd. De renovatiewerken zijn na al die jaren nog steeds bezig; diezelfde werken die er al waren toen ik hier als studentje voor de eerste keer de trein uit kwam. 9 jaar geleden.
En nu begint het wachten. Nog 15 minuten en de trein richting mijn ouders komt eraan. De trein die ik ook al zo veel heb genomen. Maar nu voelt het anders: ik voel me net een toerist. Zo iemand die stiekem nog eens checkt of de trein zeker wel op de juiste halte stopt en vervolgens doet of ze elke dag die trein neemt.
Ik zit op het bankje te wachten. De man naast me rochelt zijn longen eruit en ik denk dat ik misschien toch maar een masker aandoe. Nadat ik mijn ontbijt heb verorberd, want dat ligt te klutsen in het potje in mijn tas.
Gedaan met wachten. Spoorverandering. Kwestie van wakker te blijven. Nog 6 minuten, de tijd gaat eigenlijk best snel. En wauw, 2 minuten te vroeg komt hij al aan: de wonderen zijn de wereld nog niet uit.
De deuren sluiten. Efkes is er dat kleine stresske: wat als ik toch op de verkeerde trein stapte? Gelukkig klinkt algauw de stem van de conducteur die -met z’n mond veel te dicht bij de microfoon- mijn halte in het rijtje aframmelt.
Ik koos voor een rustige coupe, er zit bijna geen volk in. Maar uiteraard is er wél iemand die luidop muziek afspeelt. En ‘t is helaas geen goeie. Welkom in de trein richting west-Vlaanderen: naar die muziek mag je nog een half uur luisteren. Maar het is gezellig, zo op mezelf. Ik stal mijn ontbijt uit en wacht op de zonsopgang.
Mijn vriend brengt ondertussen via whatsapp verslag uit van vannacht. Blijkbaar was sassy Sillie weer in da house, want hij kreeg mijn slaapmasker niet terug op m’n ogen en ik had al 1 van mijn oordoppen uitgehaald. Wat steek ik toch uit!
Ondertussen komt de zon op, aan de andere kant van het gangpad. Ik lepel mijn ontbijt naar binnen en ben een van die meisjes die lacht naar haar gsm. En zo komen we aan bij m’n oude thuis, en kan de werkdag beginnen. De hemel is roze en mijn moedertje komt me oppikken. Net als vroeger!
Liefs,
Silke
Geef een antwoord