Persoonlijk | Een switch van de carrièreswitch

Al eens gehoord van iemand die na een carrièreswitch nog steeds op zijn honger blijft zitten? Nee? Awel, bij deze (spoiler alert) ken je er eentje. Want inderdaad: ik maak een carrièreswitch ten opzichte van mijn eerdere carrièreswitch.

Een beetje veel ‘carrièreswitch’ gelezen in 1 alinea? Helemaal akkoord. Laat ik het allemaal eens zo bondig mogelijk samenvatten voor jou.

De COVID

In september 2020 -te midden van de COVID-pandemie- startte ik via afstandsonderwijs met de studie Verpleegkunde aan de Artevelde Hogeschool. Door de hele pandemie begon ik mezelf en wat ik deed in vraag te stellen en had ik enorm veel bewondering voor mijn moedertje (de beste verpleegster van de hele wereld) en de hele zorgsector. Dat respect is trouwens alleen nog maar gegroeid. Het menselijke lichaam heeft me altijd al enorm gefascineerd en ik ben van nature een zorgzaam type. De kriebel om iets nieuws te doen kwam naar boven, en ik besloot na een geslaagd eerste jaar de stap te wagen naar een full-time studie Verpleegkunde. De deur van mijn toenmalige job dicht trekken deed enorm veel deugd.

Het tweede jaar van mijn studie loopt nu op zijn einde, maar ik ben niet -zoals mijn klasgenoten- op de vierde stage van dit jaar vertrokken. Sinds de winter was daar namelijk opnieuw de twijfel. Het menselijke lichaam en alle technische handelingen interesseerden me wel (ik herinner me nog hoe trots ik was toen ik de eerste keer een geslaagde bloedafname deed) en het lukte me om met de patiënten om te gaan alsof ik het al jaren deed, maar ergens was ik nog niet overtuigd. Ik kan wel redenen opnoemen waarom Verpleegkunde niet voor mij geschikt bleek, maar daar is niemand iets mee. Wat ik wil onthouden is alles wat ik wél leuk vond.

Ik ben super blij dat ik de keuze maakte om een interesse van mezelf te gaan ontdekken. Want dat was het absoluut: een interesse. Maar de nodige passie om de job nog 40 jaar met hart en ziel te kunnen uitvoeren, ontbreekt gewoon bij mij. En dat is helemaal oké.

Jamaar, wat nu?

Tijdens mijn studie bleef ik in bijberoep schrijven en fotograferen. En daar haalde ik enorm veel goesting en contentement uit. De bedrijfswereld bleef lonken en toen ik een paar maanden terug toevallig weer in het solliciteren rolde, heb ik de tijd genomen om te kijken wat ik écht wil gaan doen. Bovendien werd het voor mij steeds duidelijker dat ik misschien zó graag weg wilde bij mijn vorige werkgever dat ik compleet wegvluchtte in een andere richting met het idee dat het “allemaal aan mij lag”.

Na verschillende gesprekken voor heel uiteenlopende rollen en bedrijven besloot ik te gaan voor een combifunctie: copywriting/content marketing + HR. In mensentaal: dingen schrijven en nieuwe collega’s zoeken, zoiets ;) Want hier haal ik zo veel energie uit. Via-via solliciteerde ik spontaan voor mijn -nu nieuwe- werkgever en bij elk gesprek werd ik (nog) meer enthousiast over wat ze doen en vooral: waar ze voor staan. Alle puzzelstukjes vielen samen en morgen (voor jullie vandaag!) start ik. Super spannend dus om dit te publiceren, maar ik neem jullie graag mee in dit nieuwe avontuur.

Voelt het nu aan als falen? Nee, absoluut niet. Ik ben trots op mezelf dat ik deze stap heb gewaagd en me nu niet heel mijn leven moet afvragen “of ik niet beter Verpleegkunde had gestudeerd”. Het was een heel mooi hoofdstuk, maar nu begint er een nieuw en ik moet zeggen: ik sta te popelen.

Liefs,

Silke

PS: geen idee of hij dit ooit zal lezen, maar vandaag is het de 60e verjaardag van mijn papa! Een super dikke proficiat aan mijn no.1 Superman en de beste papa van de wereld ?