Schrijfels | Geld uitgeven aan jezelf

Ik ben een pietje-precies. Iemand die graag mijn bankrekening checkt en alles goed probeert bij te houden. Mijn lening wordt maandelijks keurig afgelost en ik haat het om in de schuld te staan bij iemand. Ik sta, zoals het zo mooi verwoord wordt, graag quitte.

Al van kleins af aan werden m’n broers en ik ‘getraind’ in het feit dat centjes belangrijk zijn. Dat, net zoals bij een zak snoep, niet alles in één keer hoeft weg te smelten. Spaarzaam zijn, werd onbewust mijn motto. En begrijp me niet verkeerd, ik ben dankbaar dat mijn ouders me die lessen hebben geleerd. Het zorgt ervoor dat ik de waarde van geld zo veel meer besef. En dat ik het graag opspaar.

Het was fijn om in zo’n warm nest op te groeien en niets tekort te hebben. We hadden geen zot opblaaszwembad en we woonden in het schattigste hobbithol (we zijn -bijna- allemaal redelijk klein van gestalte dus voor ons vijf was het groot genoeg), gingen niet wekelijks op restaurant en nog minder naar de frituur, maar we maakten mooie reizen, konden doen wat we wilden doen en leerden dat mooie momenten belangrijker zijn dan elke dag een nieuwe outfit te dragen.

Nu ik een tweede thuis heb, hier op mijn appartement, vind ik het soms moeilijk om dat spaarzame te laten gaan. Dit vooral bij de dagelijkse uitgaves, en dan zeker die voor mezelf. Ik wil af en toe eens zonder schuldgevoel een dure proteinereep kopen omdat ik die lekker vind (‘zelfs al kost die even veel als een klein brood’), zou stiekem graag zo van die handgemaakte borden en kommetjes aanschaffen (‘maar wat als er dan ene sneuvelt’) en het duurde tot een paar jaar geleden dat ik mijn collectie geurkaarsen eindelijk begon te branden (‘want zonder gelegenheid moet ik die kaars toch niet aansteken’).

Onlangs was er wel het toppunt van dat spaarzame en dat zette me aan het denken. Want wat komt ervan als je een dure jurk koopt voor het trouwfeest van een vriendin, maar die nooit aantrekt omdat diezelfde trouw uiteindelijk pas twee jaar later plaatsvindt door COVID (en je het speciaal wilde bewaren voor die gelegenheid)? Dan blijken je schouders door de Crossfit wat breder geworden en is het jurkje toch niet meer zo mooi (’t was wel een grappig zicht). Dan zit je maar alles op te sparen voor niets.

Ik wil geen oud dametje zijn dat op het einde van haar leven allemaal dingen heeft verzameld die ze zo graag wilde hebben maar uiteindelijk niet durfde te gebruiken. Of vol spijt mijmerend om de dingen die ze wilde, maar niet kocht. Want, hoe tegenstrijdig het ook klinkt, ik heb minder problemen met grote aankopen te doen dan alledaagse dingen voor mezelf. Ik hoef namelijk geen 2x na te denken om een reis te boeken, we bestellen wekelijks onze foodbox die ook niet super goedkoop is en het abonnement voor de Crossfit zou ik het liefst nooit willen opzeggen. Maar wat meer zelfliefde in de vorm van een bosje bloemen, een stukje taart van de bakker of die dure proteïnereep, dat moet wel lukken. Daar gaat mijn bankrekening niet van sterven. En ik hopelijk ook niet ;)

Liefs,

Silke

Disclaimer: dit is een hersenspinsel. Een hoopje gedachten op een webpagina. Jouw hoofd denkt misschien anders dan het mijne, en dat is helemaal OK. Praten over geld is altijd iets delicaat. Ik besef heel goed dat ik gelukkig mag zijn om geen grote geldzorgen te hebben en ben trots dat ik al zo lang op mijn eigen beentjes sta. Wat ik doormaak is een luxeprobleem, dat begrijp ik ook heel goed. Zeker in de onzekere tijden van vandaag. Het is dan ook echt niet mijn bedoeling om te stoefen of ondankbaar over te komen.

Maar tegelijkertijd is dit mijn stukje internet waar ik de gedachten die me bezighouden wil delen, zo ook deze. Zin in een babbel hierover, of ben je het niet met me eens? Vragen staat vrij, stuur me gerust een bericht!