Schrijfsels | Van tijdverspilling naar hobby

Hardlopen

“Wat ga ik blij zijn als we straks dáár fietsen”, roep ik over m’n schouder naar mijn vriend. We zijn op weg naar ons vaste loopplekje, maar stiekem verlang ik al tot ik aan de andere kant van de weg fiets: weer op weg naar huis. Het voordeel van met z’n tweetjes te gaan lopen, is dat opgeven net iets minder voor de hand liggend is. Een ander voordeel is dat ik het hardlopen niet meer zie als tijdverspilling, maar nu als een vorm van teambuilding, een hobby.

In de lagere school was ik aangesloten bij een atletiekclub. Daar was ik de grootste fan van korte afstanden, want daar was ik goed in. Lange afstanden lopen vond ik nogal saai, zeker omdat ik toen nog niet echt zo’n goed besef had van kilometers. 1 kilometer leek me al ongelooflijk ver. Gaf mij maar de 60 meter sprint, dan kon ik pas knallen.

In het middelbaar kreeg ik plots last van groeipijnen in mijn knieën (ik ben echter een klein mensje gebleven, dus dit was wat ironisch). Ik kapte met atletiek en keerde niet meer terug. Maar daar eindigde mijn liefde voor het hardlopen niet. Al besefte ik dat toen nog niet meteen. Af en toe deed ik m’n loopschoenen aan, maar te weinig om het plezier van het rennen terug te vinden. Tot enkele weken geleden.

M’n vriend en ik proberen twee keer per week te lopen, al dan niet samen. De laatste tijd knal ik steeds iets sneller en lijkt het alsof ik elke keer iets beter loop. En daarnaast word ik er ook steeds blijer van. Terwijl ik op voorhand mezelf soms naar buiten moet sleuren, keer ik nadien quasi huppelend terug. Vol energie. En tijdens het lopen voel ik ook steeds meer die runner’s high, wat het rennen alleen maar leuker maakt.

Laat ons hopen dat dit geen bevlieging is van’t moment, en dat ik volgend jaar trots kan aankondigen dat ik 10 kilometer ga rennen. Of 20. Een beetje wishfull thinking kan geen kwaad ;)

Liefs,

Silke