Schrijfsels | Stage lopen op de psychiatrie

Vandaag was het mijn voorlaatste shift op de psychiatrie, waar ik stage loop voor mijn opleiding verpleegkunde. We kregen op school in twee weken een snelcursus psychiatrie en toen werden we zo’n beetje gedropt in een psychiatrie in de buurt. Nuja, voor mij niet echt in de buurt, maar alleebon. Mijn bestemming was het psychiatrisch centrum Sint-Jan in Eeklo.

We zijn nu bijna 4 weken verder en intussen kan ik vlot zonder Waze naar Eeklo rijden, ken ik alle 42 bewoners bij naam en toenaam en weet ik wie ze zijn. Echt zijn: als mens. Mijn stage is op de PVT, een psychiatrisch verzorgingstehuis, oftewel een plaats waar mensen wonen die ‘uitbehandeld’ en redelijk stabiel zouden moeten zijn. Ze volgen een vast medicatieschema, hebben geen of weinig sterke opflakkeringen meer van hun ziekte maar hebben wel soms nog acute hulp nodig. Ze wonen in de PVT omdat alleen wonen niet meer mogelijk is en dat wellicht ook nooit meer zal zijn. De jongste bewoner is begin de 30, de oudste is er halverwege de 80: een heel gemengde groep.

Ik weet niet van elke bewoner waarom ze zijn toegekomen op de PVT en dat hoef ik ook niet allemaal te weten, want daar kijken we met z’n allen gewoon door. En dat moet ook wel. Er zijn enkele bewoners die me nauw aan’t hart liggen. Mensen waar ik nog vaak aan ga denken. Ik ga voor hun privacy niet verder ingaan op hun achtergrond, maar zo is er een bewoner met potomanie (drankzucht zonder alcohol: focus op water, melk, etc.) waar ik echt mijn ogen van open trok. Zo moeilijk om me in te beelden hoe zo’n ziekte zich kan manifesteren, en zo schrijnend om te zien hoe alles in het teken staat om water te vinden en te drinken. Ook het meneertje dat binnenkwam met langdurige depressie; die oorspronkelijk stabiel was maar door Covid achteruit ging, ligt me nauw aan’t hart. We praten samen over de koers en ik ga ‘s avonds altijd nog eens slaapwel zeggen. Morgen zal dat de laatste keer zijn.

Op mijn eerste dag werd ik met open armen verwelkomd door de bewoners en vroegen ze me allemaal naar mijn naam. Nu zwaaien ze al van ver wanneer ik binnenkom en krijg ik van iedereen een ‘hallo Silke’ toegeworpen. Dat morgen mijn laatste dag is, weten enkelingen ook al, en ik heb beloofd om bij hen allemaal nog eens langs te gaan voor ik vertrek. Ik ga nog veel aan hen denken. De stage deed me de ogen openen terwijl ik dacht dat ze al open waren. En ja, er is verbale en fysieke agressie en sommige stoornissen zijn echt heel lastig om dagelijks mee in contact te komen, maar ik voelde me geen seconde onveilig.

Want tenslotte zijn we allemaal mensen die moeten ‘kakken en piesen’, hangry worden wanneer het eten niet tijdig op tafel komt en in bad moeten lachen wanneer iemand piekjes in je shampoo-haar maakt of aan je tenen komt kriebelen. Dat het speciallekes waren, stuk voor stuk, dat is zeker. Maar dat ze mij ne sloeber noemden, was ook meer dan terecht.

Liefs,

Silke