Persoonlijk | Tijd voor een carrièreswitch!

*blaast hoopje stof van blog*

Hi iedereen. Toen ik hier voor het laatst iets van me liet horen, lag ik nog luilekker te genieten van de Franse zon. Intussen zitten we in lockdown 2.0 en besloot ik enkele hobby’s van onder het stof uit te halen, waaronder deze! En waarom geen post maken over de grootste verandering in mijn leven de laatste 2 maanden? Want inderdaad: ik ga voor een carrièreswitch naar verpleegkunde!

Het uiteindelijke resultaat zullen we (hopelijk) over 4 jaar zien, maar op de foto hierboven kunnen jullie alvast zien hoe ik zou rondlopen als klein verpleegstertje. Nu, voor de meesten zal het een grote verrassing zijn (al weten de mensen uit m’n dichte omgeving het wel al even), en tegelijk besef ik vaak nog niet wat ik eigenlijk aan’t doen ben. Maar wie weet dat nu wel :)

Sinds de vorige lockdown heb ik vaak zitten nadenken over waar ik nu eigenlijk naartoe wil met “het leven”. Ik werk nu 2.5 jaar, in een richting die niet echt in lijn ligt met mijn studies (wat ik trouwens helemaal niet erg vind), heb nog geen verantwoordelijkheden (in de zin van nakomelingen die 3x dag eten moeten krijgen, en liefst ook nog wat liefde) en nog zo veel wensen in mijn hoofd.

Ik heb het voordeel/nadeel dat ik veel verschillende interesses heb en het liefst ál die paden zou aflopen. Maar uiteindelijk bestaat het leven uit keuzes maken zeker? Ik sprak met verschillende personen (waarvoor 1000x dank), maar uiteindelijk voelde de keuze eigenlijk al vanaf moment 1 goed.

En waarom koos ik nu begot voor verpleegkunde? De grootste reden is wellicht mijn moedertje: al jaren verpleegster op het operatiekwartier. Sinds ik nog een kleine Silke was, herinner ik me de ziekenhuisgeur die mijn moedertje meebracht van op het werk, de wachtweekends waarop ze altijd bereikbaar moest zijn, de lange werkdagen en de verhalen die ze meebracht. In lockdown 1 was ze een van de kanjers die werkte op de intensieve zorgen-corona afdeling (en as we speak staat ze daar opnieuw). Je kan wellicht wel begrijpen dat ik naar dit alles met veel bewondering kijk.

Een andere reden was mijn grote drang “om een impact te hebben”. Ik had het grote geluk om in lockdown 1 full-time van thuis uit te kunnen doorwerken (en ben daar echt dankbaar voor), maar had het gevoel dat ik onverzadigbaar bleef. Rond me heen raakten mensen besmet en bleven de sterftecijfers stijgen, en ik kon helemaal niets doen. En laat onmacht nu eens iets zijn waar ik heel slecht tegen kan :)

En nu? Wel, mijn eerste 3 kijkstages zitten erop: eentje op de diabetesafdeling in het UZ Gent, een op de ortho- en traumatologieafdeling in datzelfde ziekenhuis en een op de gesloten dementie-afdeling in een woonzorgcentrum. Mijn favoriet? Die tweede. Ik keek er mijn ogen uit, leerde à volonté en vond het spijtig dat de shift erop zat. Bij deze weet ik dan ook al dat ik -hopelijk- in een ziekenhuis terechtkom! En dan hopelijk dat van UZ :)

Volgend semester begint het “echte” werk: 2x 2 weken stage. Maar eerst die examens overleven uiteraard, want dat hoort er ook weer bij! Ik volg de studie verpleegkunde in afstandsonderwijs aan Artevelde, wat betekent dat ik er even lang over doe als het reguliere dagonderwijs-traject: 4 jaar. Dit combineer ik met mijn werk (dat ik nu gelukkig 4/5e kan doen), maar dat het pittig is, kan ik je alvast vertellen. Op dinsdagen heb ik vaak les op de campus, en dinsdag- en donderdagavond heb ik vaak lange online lessen. De cursussen interesseren me echter enorm, dus dan voelt dit alles ook niet zo erg. Voorlopig ;)

Ik hoop jullie mee te nemen in deze nieuwe stap in m’n leven, hopelijk een pad zonder einde!

Heb jij nog een onvervulde droom die jeukt om vervuld te worden?

(ik zou zeggen: ga ervoor!)

Liefs,

Silke