Een donkergrijze Volkswagen Passat. Zo eentje hadden we hier twintig jaar lang staan. Niet dat ik nog de dag weet waarop papa ‘m kocht. Ik was 4 maand oud en had het nog te druk met huilen, eten en slapen. Toen ik opgroeide, had hij een vast aandeel in ons gezin. Mijn mama had ook een auto, maar die van papa bleef toch nog net dat tikkeltje meer speciaal.
Speciaal in de trant van: het eerste moment dat ik eens vooraan mocht zitten en dan niet in die stomme autostoel, de talloze nachten op doorreis die ik sliep in een onmogelijke houding (want met nog twee broertjes heb je niet de hele achterbank voor jezelf), de dingen die we tekenden als er teveel damp tegen de ramen plakte en de boze smileysticker die ondertussen al niet meer zo fluorescerend geel is als toen we hem jaren geleden op het dashboard plakten.
Met zijn 348.000 kilometers in de beentjes, is hij na 20 jaar eindelijk toe aan rust. Zijn gezondheid gaat nu steeds verder achteruit, tot het moment dat je 5x moet proberen om hem -rokend- in gang te krijgen. Kranige kerel, dat wel.
We konden de auto al van een straat ver horen en via de motor wisten we dan zeker dat papa eraan kwam. In die Volkswagen ben ik opgegroeid en met die auto heb ik leren rijden. Parkeren was met die lange bak een andere zaak, maar dat leer ik dan later wel nog eens. Een airco en airbag waren niet aanwezig, een gps moest je zelf aan je raam plakken en ook de radio was niet meer de originele. Maar hij werkte. En we reden er duizenden kilometers mee.
Het ga je goed, grijze Volkswagen zonder persoonlijke naam, het zal vreemd zijn zonder jou. Moge je wisselstukken nog voor iemand veel plezier brengen.
Liefs,
Silke
Ben jij ook zo gehecht geraakt aan je auto/die van je ouders? Of ben ik de enige die sentimenteel wordt bij een roestbak?
Nee, ik denk niet dat ik mij gehecht heb aan een auto, niet dat ze heel veel verwisseld zijn of zo binnen onze familie maar er kleven aan elke auto weer mooie herinneringen eerlijk gezegd, hahaha
X
Haha, ik ben niet gehecht aan mijn ouders auto, maar het brengt wel veel herinneringen met zich mee
Als ik aan de auto denkt die mijn vader had toen ik jong was krijg ik ook allemaal flashbacks. Bizar dat die van jullie het zo lang heeft volgehouden!
Mijn mama had vroeger een gele Opel en als ze me van een fuif kwam halen, viel die altijd zo hard op. Toen ik zelf leerde rijden, toerde ik een tijdje met de rode Lada van mijn broer rond. Topkar, kreeg je niet kapot!
wat een heerlijke blog om te lezen…terwijl ik dit deed dacht ik aan mijn vader zijn auto…
( mijn vader is overleden toen ik een klein meisje was) Het was zo een retro groene Opel Kadett en wat was mijn vader trots op zijn auto(poetste hem elke week….dit blog maakte een mooie herinnering aan mijn eigen vader en zijn auto, weer bij mij los…thanx!
Oh wat leuk! Nee ik herken het echt helemaal! Onlangs hebben we ook een auto moeten wegdoen omdat hij niet meer wilde rijden. De herinneringen die dan allemaal naar boven komen van vakanties als klein kindje. Echt grappig haha!:) xxx
Wat mooi geschreven! Ik hecht ook wel waarde aan de auto’s van mijn ouders. Als ik een auto zie reiden die we ooit hebben gehad brengt dat herinneringen met zich mee!
*rijden ofcourse. :p
Ik snap het wel. Zo’n auto representeert toch bepaalde herinneringen!
Ik was ook wel gehecht aan de auto van mijn mama. Helaas is de auto gestolen :( Maar leuk artikel!