Schrijfsels | In het zonnetje

Ik zit in het zonnetje in de binnentuin van de Sint-Pietersabdij. Een verborgen oase van groen en rust, midden in de stad. Momenteel heb ik een springuur, pal op de middag. Er is te weinig tijd om naar huis te gaan en te veel tijd om binnen te zitten in de muffe eetzaal. De keuze was snel gemaakt: met een broodje en mijn appel-muntsapje trok ik erop uit.

Hier zit ik nu, te genieten en oprecht stil te staan bij die zonnestralen die mijn gezicht kriebelen. Terwijl ik dit typ is die aandacht er natuurlijk iets minder, maar met dat genieten ga ik zo meteen gewoon weer door.

Ik denk:

– Hopelijk verbrandt mijn gezicht niet – de pillen die ik neem voor mijn huid maken mijn velletje extra gevoelig. Ik vergeet zonnecrème aan te doen, ’t is nog te vroeg in het voorjaar om dat standaard op te smeren.

– Dat het spijtig is dat ik zo meteen al terug naar school moet, naar een les waar ik me wellicht ga vervelen. Het rechtstaan wordt lastig straks.

– Ik zit hier maar te zitten terwijl er in Oekraïne (en op zo veel andere plekken op de wereld, laat ons dat ook niet vergeten) oorlog is. Machteloosheid.

Ik voel:

– Dat mijn neus loopt – hooikoorts of een verkoudheid, wie zal het zeggen.

– Af en toe een windvlaag die mijn krullen voor mijn ogen waait.

– Het spinnetje van daarnet nog lopen, nu wiebelt hij verder in het gras.

– Me rustig.

Ik hoor:

– 2 Italiaanse meisjes naast me die aan het babbelen zijn, met mijn ogen dicht waan ik me in Italië.

– Getoeter van een vrachtwagen aan de overkant van de straat en werkzaamheden, want waar zijn ze niet de grond aan het open breken.

– Af en toe een vogeltje dat tjilpt.

Blij om hier te genieten in het zonnetje. Blij dat ik geen klasgenoten hoefde te vergezellen, dat ik daar ondertussen niet meer zo de behoefte aan heb. Blij dat ik nu gewoon hier ben.

Liefs,

Silke