Persoonlijk | Het is niet oké om je in een burn-out te werken

Deze stond al eventjes te sudderen in mijn concepten, maar nu vond ik het wel tijd om deze eens online te plaatsen. Voor veel mensen is het begin van een nieuw jaar namelijk dé tijd om keuzes te maken. En wie weet helpt deze blogpost een klein beetje om te durven “nee” zeggen tegen een werkomgeving die je niet blij maakt.

Vorige zomer switchte ik mijn carrière zo’n 180°: van recruiter maakte ik de sprong naar verpleegkundige in opleiding. Aangezien ik via een project van de overheid (#kiesvoordezorg) de kans krijg om voltijds te studeren, viel er een pak van mijn hart. Ik kreeg namelijk stress op het werk om te regelen hoe ik stage kon regelen met een 4/5e tewerkstelling, waar mijn baas gelukkig flexibel in was. Dat ik kwam aangelopen met opleidingsverlof was voor hem minder fijn, maar wel mooi meegenomen.

Een andere trigger om definitief de deur van de rekrutering te sluiten, was omdat ik vorige februari enkele weken thuis zat op aandrang van mijn huisarts. Ik botste tegen een beginnende burn-out aan, en dat wilde ze (gelukkig) vermijden. En ik uiteraard ook. De wereld waar ik uit kom, was er een met heel veel werken. Héél veel. Er zijn veel mensen die langer werken dan de uren die op het contract staan; dat was bij ons dus niet anders. Het effectief kloppen van die uren (en uiteraard ook resultaten boeken) werd dan ook als vanzelfsprekend geacht. Stoppen met werken voor 18u? Dat werd onthaald met een “aha, waar ga je naartoe?”. Het is een heel competitieve wereld waar sommige mensen perfect in kunnen functioneren, maar na 3 jaar mocht het voor mij wat rustiger. Liever geen burn-out voor mij.

Ik werd dus in ziekteverlof gezet door de dokter, maar vertrok met nog meer stress naar huis, want hoe licht je je werkgever hierover in? Je bent niet verplicht om te melden waarom je niet kan komen werken, maar bij sommige werkgevers wordt dat niet gewaardeerd. Laten we het erop houden dat de mijne ook niet bijster tevreden was en alles in het werk stelde om deze info uit mij te sleuren.

Als werknemer ben ik altijd heel loyaal geweest, ongeacht of dit ging over een studenten-, flexi- of vaste job. En intussen weet ik ook dat dat voor mij een valkuil kan zijn. Ik geef me altijd 100% en moet me er ook echt goed voelen, dan kan ik de wereld aan. Daarnaast voelde het werk ook heel lang aan als een groep vrienden die met plezier aan iets samen konden werken. In een kleine werkomgeving als de onze liep die privé- en werksfeer door elkaar en ik kan oprecht zeggen dat die collega’s als vrienden waren.

Ik ben een vergevend type, maar op den duur is de emmer wel vol. Zeker toen bij mijn terugkomst duidelijk werd dat ik nog wel even zou mogen horen “dat ik thuis had gezeten” en dus een stempel kreeg. Dan mag het nog zo leuk zijn met je collega’s, als je steeds op je hoede moet zijn om geen fouten te maken of achter je rug zaken hoort circuleren die je tenen doen krommen, dan wordt de stress soms te veel.

Lang verhaal kort: je spendeert meer tijd op je werk/met je collega’s dan met wie dan ook, zorg dan ook dat die omgeving goed is voor jou. Het is niet OK dat je elke dag met stress begint, bang bent om fouten te maken of op zondag slecht slaapt omdat straks een nieuwe week begint.

En uiteraard kan het niet elke dag dolle pret zijn op het werk en is stress vaak een beetje standaard, maar geloof me: als je langzaam aan je grenzen steeds verlegt, heb je veel te laat door dat die barrières intussen véél te ver staan van hoe het zou moeten zijn. Op een dag ben je dan gewoon op, en van een burn-out recoveren wordt nog steeds als een taboe gezien. Je moet op tijd durven ingrijpen, want er zijn zo veel opportuniteiten om je heen. En dat besef je pas eens je die stap durft zetten. Ik ben blij dat ik geen harde klop van de burn-out-hamer kreeg, want dit tikje was ook meer dan genoeg.

Liefs,

Silke