Dit stukje schreef ik na een heftige dag op stage enkele weken terug.
Vandaag werd ik geconfronteerd met sterfelijkheid. Sinds ik het tweede jaar verpleegkunde ben gestart, ben ik me nog meer bewust dan anders van wat de verantwoordelijkheden zijn van een verpleegkundige. Wanneer ik in mijn vorige job iemand verkeerd belde of een foute naam gebruikte in een email, was dat even een vervelend moment, maar een excuus later was het alweer vergeten. Als ik nu een verkeerd geneesmiddel toedien, een zorgvrager per ongeluk pijn zou doen of me vergissen van patiënt, is dat vanzelfsprekend een stuk ernstiger. En dat besef komt er eigenlijk nu, op stage in jaar 2. Maar dat hoort erbij.
We oefenen a volonté op poppen die wel een (klein) beetje weg hebben van een mens, maar tegelijk zo enorm ver staan van de realiteit. Je moet eigenlijk gewoon durven springen als je de kans krijgt om de handeling te oefenen “in’t echt”. En laat het nu zo zijn dat ik hoogtevrees heb. Nu, ik dwaal af. Ik bedoel voornamelijk dat het 2e jaar Verpleegkunde al zo veel ‘echter’ voelt dan het eerste jaar. Het menselijk lichaam is fantastisch, maar er kan ook heel veel fout gaan. Ik word er zelfs bijna een beetje een hypochonder van.
Nu, die sterfelijkheid dus. Ik mocht al 2 maal de ochtendzorgen uitvoeren bij een terminale dame die wellicht binnenkort naar palliatieve vertrekt. Wanneer zij begint te vertellen dat ze binnenkort sterft en haar kinderen alleen achter blijven, wat doe je dan? Met “het komt wel goed”, dek je helemaal de lading niet. Of als je de dokter hoort vertellen tegen een lieve mevrouw van wie de echtgenoot onverwacht werd opgenomen in onze afdeling met uitzaaiingen van kanker in zijn hersenen, dat de man misschien niet meer in staat zal zijn te communiceren en aan zijn bed gekluisterd is vanaf nu… Dan breekt je hart een beetje. Of het vrolijke mevrouwtje dat nog niet weet dat er uitzaaiingen zijn van haar kanker en dat verschrikkelijke verdict nog moet krijgen. En nog een stadium verder: een man samen met een collega voor het allerlaatst wassen en dan enkele uren later zien dat de kamer weer leeg is. Klaar voor de volgende patiënt. Knop omdraaien en gaan.
Ik verlaat de mijn stage steeds vol enthousiasme en energie om alle dingen die ik weer kon bijleren, maar het nietige van de mens, daar moet ik toch even aan wennen.
Liefs,
Silke
Oh, Silke toch. Ik hoop dat je hierover kon/kan ventileren met je mentor op stage en begeleiding vanop school? Zo belangrijk dat je dit leert plaatsen en mee omgaan.
Ik geef toe, het is inderdaad niet altijd gemakkelijk. Heb ik al eens medicatie gegeven aan een bewoner die voor iemand anders was? Ja… Heb ik me daar ferm vervelend over gevoeld? Ja. Gelukkig had het geen gevolgen en had ik top collega’s die er waren voor mij. Wat sterfelijkheid betreft, ik herinner het eerste sterfgeval op stage nog, 2de stage, eerste jaar. Ieder overlijden op de afdeling raakt mij ook nog. In het begin had ik steevast tranen, nu niet altijd meer maar ik ben toch even van m’n melk. En ik denk nog heel vaak aan overleden bewoners waar ik een goede band mee had. Die worstelingen en moeilijke momenten meemaken horen bij het beroep, maken het ook wel extra mooi vind ik.
Ik hoop dat mijn reactie je wat kan sterken, dat het normaal is om het moeilijk te hebben met die confrontatie.
Lieve groetjes
Ooh Kaylin, zo’n lieve reactie! Ik kon inderdaad naar hartenlust ventileren hierover, zowel op school als thuis, maar super lief dat je er naar vraagt. ’t Is gewoon raar soms om alles te “vatten” ofzo hé, maar blij om te horen dat ik niet de enige ben die me zo voel. Een verpleegkundige op stage zei nog “als het je niet meer raakt, dan ben je geen goede verpleegkundige”, dus zie het als een compliment dat het inderdaad nog steeds moeilijk blijft soms! Maakt ons menselijk zeker? Heel veel liefs!
Slik.. heftige situaties en ik ben blij dat andere mensen dit kunnen, want ik zou veel te emotioneel betrokken worden bij dit soort situaties en alles zien goed te praten, terwijl je juist eerlijk en realistisch moet zijn in dit vak gebied.
Rachel onlangs geplaatst…Baby update: 2 maanden