En dat goede voornemen was: een halve marathon lopen…
Ik kan soms van die ideeën in mijn kop halen waarbij ik meestal te koppig ben om die dan zomaar op te geven. Zeker als ik -diep vanbinnen- weet dat het me wel zou moeten lukken.
Reeds anderhalf jaar doe ik aan Crossfit en voordien ging ik al geregeld eens gaan lopen (een jeugdliefde die er altijd gebleven is). Echter, het luxeprobleem dat “24 uur in een dag” heet, waarvan je het grootste deel ook nog werkt en slaapt, strooide soms roet in het eten. De afweging tussen een niet al te goedkoop abonnement (+ sporten met vrienden + sterker worden) en het simpelweg je schoenen aantrekken en frisse lucht happen in combinatie met ook nog eens voldoende rusten (iets wat ik wel durf vergeten), zorgde er in het verleden af en toe voor dat ik bv. last had van scheenbeenpijn door te veel van alles te willen doen. Een luxeprobleem, ik weet het.
Als er iets is waar het grote C-woord (en nee, niet crossfit) dit jaar in positieve zin voor zorgde, was het die balans: ik kon helaas niet zo veel meer crossfitten, dus mijn loopschoenen kregen alsmaar meer aandacht. En dat was fijn! Ik loop vlot 10km en breid dat af en toe eens uit naar 15. Dus haalde ik het begin van dit jaar al snel in mijn hoofd dat een halve marathon toch eigenlijk ook wel moest lukken.
Met nog minder dan een week op de teller (oeps), besloot ik om dat loopje toch maar eens in te gaan plannen, met als D-Day 29/12. En zo geschiedde.
Als je mij kent, weet je dat ik nogal een stresskip ben als het op deadlines aankom (en op zo veel andere dingen). Dus toen ik vanmorgen opstond, had ik meteen zenuwen. Terwijl niemand wist dat ik het ging lopen, en ik dus eigenlijk gewoon nog kon stoppen als het niet ging: geen haan die er naar zou kraaien. Maar toch: het zat vast in mijn hoofd en het ging er niet meer uit. Ik probeerde goed op mijn ontbijt te letten, dronk nog wat extra water (want ik neem niets mee onderweg), en dan net als ik wilde vertrekken: een grote plensbui. Nog wat tijd dus om te stretchen (wat ik vaak doe met de yoga-video’s van Adrienne). En dan, let’s go!
Al vanaf km 3 begon ik af te tellen naar het einde. Niet omdat ik er geen zin in had, integendeel, maar vooral omdat ik met loodzware benen vertrok. En dus dacht ik er écht aan tot kilometer 8 om er gewoon mee te stoppen. Maar gelukkig scheen de zon, nam mijn koppige ik de bovenhand en was ik intussen ver genoeg van huis om even (nuja, ‘even’) door de zure appel heen te bijten. Ik besloot om niet te veel meer te kijken op mijn horloge (en me op te jagen over mijn tijd) maar gewoon te lopen op gevoel.
Door plassen en slijk, gras en schors; mijn schoenen hebben weer het een en ander getrotseerd. En hoe blij was ik toen mijn lichaam bij kilometer 10 precies een ‘reset’ kreeg en ik mijn zware benen kon achterlaten! Een half druivensuikertje erin en op naar de 2e helft. En ook die vloog voorbij.
Hoewel, gene zever, kilometer 17 was een hele lastige. Wetende dat je er nog 4 moet doen (wat op zich niet zo veel klinkt, maar wat wel veel is als je al meer dan anderhalf uur aan het rondlopen bent), met de nadruk op ‘moet’ (want anders moest ik die 4 alsnog wandelen). Dus vanaf dan was het om de 100m op mijn horloge checken hoe ver het nog was en me slepen naar het volgende herkenningspunt. En toegegeven, die ene keer dat ik moest wachten op de verkeerslichten deed verdorie veel deugd!
Maar uiteindelijk kwam ook aan deze loop een einde en ben ik vooral blij dat ik het positief kon afsluiten! De laatste 300m naar huis was strompelen naar de banaan en fles water die klaarstonden, en na een goeie warme douche (want het was buiten blijkbaar maar 3°C), kon ik er weer tegen aan. En mijn benen? Die eigenlijk ook wel. Maar dat ze vandaag niet veel meer gaan uitspoken, dat is zoveel als zeker!
En nu? Een doel voor 2021? Voorlopig haal ik me niet te veel in het hoofd, al zou een halve marathon onder de 2u wel zalig zijn… Maar dan is er nog wel wat werk!
En voor wie de cijfertjes graag weet: ik legde 21.22km af in 2:10:11 en dus aan 6.08minuten/km als gemiddeld tempo.
En nu chocomelkjes drinken & koekjes eten want dat heb ik wel verdiend!
Heb jij een goed voornemen voor 2021?
Liefs,
Silke
Zot jong Silke! Keigoed gedaan! Ik kan mij niet eens voorstellen dat ik twee uur aan een stuk zou lopen, haha. Ik heb vroeger weleens start to run gedaan maar werd dan onderweg eens achtervolgd door iemand en daarna durfde ik niet meer en sindsdien ook nooit meer gedaan. Ik vind het ook niet zo geweldig leuk maar misschien dat het leuker wordt als je er beter in bent?
Ik heb heel hard zitten nadenken of ik een bepaald doel had voor volgend jaar maar eigenlijk wil ik gewoon beter naar mezelf luisteren en kijken waar ik nood aan heb en daar dan aan tegemoet komen. En ik heb mijn Day Zero Project ook dat morgen start maar dat zijn doelen die tot 2023 lopen.
Geniet van je oudejaarsavond en ik wens je een mooi nieuw jaar met lichte benen en een licht hart <3
Irene onlangs geplaatst…Memorabele momenten van 2020
Ooh merci Irene! Lopen wordt inderdaad vooral leuk als je er even in doorbijt en vooral niet te veel focust op wat anderen kunnen of welk tempo zij lopen. En dan wordt het heel geestig! Jouw day zero project is altijd leuk om te volgen, dus daar zal ik wellicht ook wel wat inspiratie uithalen voor dit jaar! Merci!
Haha amai ik dacht efkes dat je in die outfit en met die lucht was gaan lopen in de winter. Zot goed gedaan wel amai! Zou ik nooit kunnen, al ligt dat natuurlijk ook aan mijn motivatie haha. Fijne oudejaarsavond alvast!
Lesley onlangs geplaatst…Ode aan Nieuwjaar
Hahaha nee helaas niet, maar dat was alleszins ook wel zalig geweest! Maar nee, die loopshortjes blijven nog even in de kast vrees ik. Hopelijk heb je een fijne jaarwisseling gehad! En bedankt voor je reactie!