Corona-gedachtespinsels

Elke dag is tegenwoordig een nieuw record in “langste tijd geleden dat je ongestoord kon leven”. Je mist altijd pas de dingen wanneer je die kwijt bent, en momenteel is dat dus echt wel die vrijheid en onbezorgdheid. Als ik nu terugdenk aan het samenhokken van zweterige lijven op festivals, concerten waarbij je die persoon achter jou luider hoort ademen dan dat je de muziek hoort, het rondlopen als een toerist in de supermarkt en op het gemakje elke rayon herontdekken (toegegeven, dat doe ik stiekem wel nog altijd een beetje als het niet zo druk is),… Dan gaan er in mijn hoofd onmiddellijk alarmbellen af. Maar hopelijk mindert dat angstgevoel terug naarmate de tijd vordert en kunnen we ooit lachen en roepen “weet je nog toen…”.

Een verzameling van de dingen die malen in mijn hoofd:

Neem er misschien een hapje en drankje bij, want ’t is een lange!

1. WAAROM HOUDEN MENSEN ZICH NIET AAN DE REGELS

Nog zo vaak zie ik mensen op sociale media posts plaatsen met telkens een andere persoon in hun +1-zone, of zie ik bendes samenhokken in het park, de politiepatrouilles ontwijkend. Het is tegenwoordig toch onmogelijk om náást alle regeltjes te kijken die ons om de oren vlogen?

Nog elke dag sterven mensen aan het coronavirus. Voor die overtreders zijn het misschien elke dag onbeduidende cijfers, maar voor iemand is zo’n cijfertje een hartsvriendin, geliefde, ouder. Is het dan typisch Belgisch dat je eerst iemand moet kennen die aan de ziekte lijdt, alvorens je het zelf wat serieus kan nemen? Ik word er een beetje moe van.

En misschien ben ik daar wel gewoon wat te extreem in, dat kan ook. Maar als je 86-jarige omaatje plots gediagnosticeerd wordt met corona, wens je met alles dat in je zit dat zij niet zo’n cijfertje wordt in het nieuws. En tot nu toe hebben we dan ook veel geluk gehad -hout vasthouden- dat het na 21 dagen ziek zijn eindelijk een beetje begint te verbeteren. Ik heb zo enorm veel respect voor die kanjer van een mémé, zeker na de vorige keren dat ze op de sukkel was, en ik er iets over schreef.

2. CORONA IS NIET GOED VOOR MIJN PORTEFEUILLE

Je kan het helaas niet altijd blijven steken op de leuze “support your locals”, want helaas is Zalando nog altijd niet Belgisch en had ik die 10 plantjes eigenlijk niet allemaal nodig (gelukkig adopteerde m’n buurmeisje de helft). Maar hoe leuk is het om uit te kunnen kijken naar iets wat je dag een stukje lichter maakt, zoals een kaartje in je brievenbus?

Ik laat me tijdens deze periode regelmatig eens vangen door het online shoppen. Ik huppelde al enkele keren om een verse lunch in de buurt en liet me gisterenavond nog verleiden door de promotie-acties van Holland & Barrett waardoor ik plots een rijkelijk gevuld winkelmandje verder was. Allemaal ingrediënten en spulletjes om te bakken die ik zeker wel ga gebruiken, maar misschien dat die nu nog niet voor de volle 100% nodig waren. Dat groene jeans-salopettekleedje idem (al staat het wel heel leuk). Die puzzel van 1000 stukjes maakte me ook erg blij, al blijft die nu redelijk onaangeroerd op tafel liggen omdat hij me iets te veel frustreert. En zo is er altijd iets :)

3. MIJN HOOFD GERAAKT NIET LEEG

Ik heb de grote luxe om mijn job van op afstand te kunnen doen. Ik werk dus nog steeds fulltime, maar dan van thuis uit. Sociaal contact genoeg, want ik heb videocalls door de dag heen (ik krijg er zelfs op den duur keelpijn van) en ook ’s avonds met vrienden en familie. Tussendoor probeer ik ook zo veel mogelijk te sporten, en voor ik het weet is de dag alweer gepasseerd. Nog een dag waarbij mijn hoofd overal en nergens was. En nog een.

We zijn nu enkele weken verder, en het to-do lijstje voor mezelf is alleen maar langer geworden: terras opkuisen, winterkleren in de kast vervangen door zomerkleren, papier wegbrengen, dweilen, etc. Het blijft maar komen.

De rust in mijn hoofd is al eventjes verdwenen, hoe hard ik ook mijn best doe.

Terwijl ik rond me heen mensen zie zonnebaden, puzzelstukjes leggen en ijsjes likken, boeken verslinden en volledig tot rust komen (of misschien lijkt dat maar zo), voelt het voor mij alsof ik de enige ben die geen tijd vindt voor dit alles. Alsof mijn hoofdje ontploft. Het wordt me allemaal af en toe een beetje te veel, hoewel dat ‘allemaal’ eigenlijk gewoon ‘niets’ inhoudt.

4. IK BEN MEER INTROVERT DAN IK DACHT

Dat ik mijn familie heel erg zou missen, had ik wel gedacht & gevreesd. Ik kom uit een heel warm nest en hoewel ik hen af en toe wel hoor, blijft er vooral leegte achter als ik op het rode telefoontje druk om het gesprek af te ronden. Het vrolijke gekwebbel aan telefoon verandert terug in de leegte van een appartement. Waar het heel vaak doodstil is omdat ik in gedachten verzonken ben en vergeet muziek op te leggen.

Dus dat valt me eigenlijk wel zwaar. Mijn vrienden mis ik op zich niet zo heel erg. De mensen die me het dierbaarst zijn hoor ik af en toe, en dat is voor mij momenteel genoeg.

Doordat ik wat een ‘sociale vlinder’ ben, heb ik niet echt een ‘beste vrienden’-groepje. Dus ook voor het ‘coronatijdperk’ zag ik elk groepje 1x of minder per maand. Niet echt veel nieuws dus momenteel! Al leert het me tegelijk ook wel dat ik misschien wat vaker ‘nee’ moet zeggen op afspraken die me niet altijd ten volle inspireren en eerder doe uit vriendelijkheid.

Want nu pas zie je hoe relatief alles is en wie de mensen zijn die om je geven. Misschien dus tijd om daar iets strenger in te zijn voor mezelf en wat meer in mijn kot te blijven als we terug buiten mogen ;) En blijkbaar heb ik blijkbaar toch niet zo veel nood aan sociaal contact (buiten familie dan) als ik dacht.

5. IK ZIT GOED IN MIJN VEL (denk ik)

Ben je al tot hier geraakt? Zot! Proficiat! Hopelijk heb ik je niet te veel overvallen met mijn negatieve gedachten, want uiteindelijk was het voor mij vooral even nodig om te ventileren. Want hoewel dit alles misschien wat negatief overkomt, wil ik wel graag benadrukken dat ik op zich wel OK in mijn vel zit.

Het waren enkele lastige maanden en dat is nog niet helemaal verwerkt, maar ik heb o.a. regelmatig gepraat met een psycholoog, sport nog steeds 4-5 keer in de week en ook dit geeft me mentaal een boost.

Ik heb fijne mensen om me heen en ben daar echt dankbaar voor (al verwens ik af en toe mijn ouders als ze die eerste BBQ van’t jaar doen zonder mij of zalig ’s ochtends vroeg hun koffie drinken in de zon en ik pas de zon krijg na 17u).

Deze post ging een beetje van her naar der, maar als ook maar iemand tot hier heeft gelezen, dan is dat al een hele prestatie lijkt me ;) Proficiat! En tot de volgende, wie weet wanneer.

Hoe voel jij je momenteel?

Liefs,

Silke