Schrijfsels | Mijn laatste maand als 22-jarige

Het is 15 juli 2018, 00u05.

Ik lig in een (te) warme kamer op m’n Zweedse bedje. Eigenlijk ben ik te moe om nog te schrijven, maar -ook omdat het al zo lang geleden was-, wilde ik graag even gewoon een beetje tikken. De wekker straks zal waarschijnlijk een beetje pieken, maar dat neem ik er dan wel bij.

Op dit moment ben ik op reis met mijn gezinnetje (mamie + papie + 2 broeries). Alles is net als vroeger (met z’n vijven in een auto gepropt, op weg naar al het moois in de wereld), en ik geniet er dan ook met volle teugen van. Daarnet schoot het me te binnen dat ik over exact één maand de magische leeftijd van 23 heb bereikt, en dat bleef wel eventjes hangen. Waarschijnlijk denkt iedereen dat bij zijn/haar verjaardag, maar voor mij voelt 23 jaar zijn als dé leeftijd waarop je de dingen toch wel voor mekaar mag beginnen hebben. Oeps :)

Toen ik klein was, klonk 23 heel erg oud, maar nu ik dat getal bijna heb bereikt, voel ik me echt nog een piepjonge spring-in-’t-veld die met haar rugzakje aan het begin van de wereld staat. Om je een voorbeeld te geven: toen m’n mama 23 jaar oud was, wist ze al dat ze zou gaan trouwen! (en neen, dit is geen hint, haha) Ik probeer er niet te veel bij stil te staan, maar wil wel écht het meeste halen uit m’n 23e levensjaar. Met fijne mensen om me heen, plezier halen uit m’n job en fotografie, mooie reizen maken met m’n vriend en familie, en vooral: genieten.

Genieten. Ook als het hard waait of pijpenstelen regent wanneer je nét moet fietsen, als de yoghurt ’s ochtends leeg blijkt te zijn, als je maag rammelt maar je enkel een volledig verkruimelde koek vindt op de bodem van je tas, als de verkeerslichten tegendraads willen zijn of als mijn computer updates wil doen, als ik ‘niets heb om aan te trekken’ of als het appartement er vuil bijligt. Als ik binnen een jaar gelukkig kan terugkijken op mijn 23e levensjaar, dan ben ik gelukkig. En dat is meteen ook het doel waar ik volgend jaar naar wil streven, hoe ontastbaar het misschien ook lijkt. We zien wel :)

Liefs,

Silke