Schrijfsels | Muziek, ’t is toch iets schoons

Ik schreef dit hersenspinsel al een hele tijd terug, maar het geraakte op een of andere manier niet op het wereldwijde web. Maar vandaag dus wel!

Muziek, ’t is toch iets schoons. En tegelijk ook een beetje raar. Zoals wanneer iemand zingt, en dan eigenlijk geluiden produceert die misschien wat onnatuurlijk klinken. Het is zo anders dan gewoon met elkaar praten. Maar tegelijk wordt het wel gepercipieerd als iets moois. Het ‘streelt’ zelfs de trommelvliezen. Althans, meestal toch.

Muziek, je groeit er ongetwijfeld mee op. Maar wie heeft het ooit verzonnen? Wie had plots het besef hoe blij een mens kan worden bij het slaan op een trommel en wat het kan veroorzaken als je er ook nog bij zingt? Of hoe blij word je als je na jaren eens die hit van toen op de radio hoort weerklinken? Het kan zo veel emoties naar boven halen. Gewoon, die combinatie van klanken.

Muziek, het kan je zo ontroeren, terwijl je misschien niet eens goed beseft waarom. Ik zag net ‘de Halfbloedprins’ uit de Harry Potterreeks, en voor de kenners heb ik vast maar één woord nodig: Perkamentus. Dat liedje is mijn favoriete nummer uit de volledige reeks, en télkens weer komt er heel spontaan een traantje in m’n ooghoek piepen. Komt het omdat ik de film ooit eens bekeek met twee vriendinnen en we vervolgens op reis de CD grijs draaiden? Of wekken die melodieën bij iedereen zo’n speciaal gevoel op?

Toen ik vroeger net iets vaker piano speelde, was muziek maken een van de fijnste dingen om te doen. Waarschijnlijk kreeg ik dat in m’n DNA mee van mijn mama en papa, die zelf ook graag muziek spelen. En hoewel ik het nu veel minder speel, word ik nog steeds blij om de pianotoetsen te beroeren. Om dan niet jezelf, maar anderen te kunnen ontroeren en blij te maken met iets dat jij produceerde. En als iemand dan toevallig zijn neus moet snuiten, of net iets stiller is dan normaal, dan is dat het fijnste gevoel dat je kan hebben. 

Liefs,

Silke