Op het moment dat ik dit begin te schrijven, zijn er nog vier uurtjes te gaan vooraleer ik mijn eerste examen heb. Ik moet nog herhalen, maar weet dat ik dit in anderhalf uur kan fiksen. Dus begin ik binnen een half uur en eet ik stipt een uur later. Inderdaad, maak kennis met mijn strikte planning waar ik heel moeilijk van kan afwijken. Thuis eten we bijvoorbeeld nooit stipt om 18uur -wat ik in mijn planning wel voorzie-, maar toch zeggen mijn hersenen om 18u resoluut ‘stop, etenstijd’. Ik mag dan nog zoveel extra kijken naar mijn boeken, meer leerstof gaat er helaas niet in.
Als ik op kot studeer kan je de wekker gelijk zetten op basis van mijn handelingen: eten om 18u, wandelen om 20u45, klaarmaken om te gaan slapen om 21u,… Helaas hebben ze besloten om in het gebouw naast dat van mij te gaan verbouwen -serieus, midden in de examens-, waardoor ik me niet meer goed kan concentreren. Want ja, als perfectionist heb ik volstrekte stilte nodig. Leg dat maar eens uit aan een boormachine die gaat brullen om 9u20 ’s ochtends ;)
Ik ben een perfectionist. Maar is dat erg? Dat ik de lat voor mezelf zo hoog leg, is misschien niet zo positief en dat merk ik op den duur ook aan mijn lichaam. Omdat ik bang ben om te falen ga ik onbewust gaan uitstellen (“Want tegen 18u krijg ik dat stuk toch wel klaar!”), waardoor ik bijna nooit méér kan realiseren dan eigenlijk op mijn planning stond. Maar tot nu helpt het me, dus blijf ik het doen.
En dat is de reden waarom ik deze blogpost nu verder afwerk: het is namelijk 18u35 en ik wacht op eten. Om daarna terug verder te leren en om 21u mijn boeken te sluiten.
Wat vind jij? Perfectionisme, is dat goed of slecht? En wat voor type ben jij?
Liefs
Silke
Ja, jee, wat vind ik van perfectionisme soms te overdreven perfectionisten ontmoet. Wat wel zo is, dingen moeten kloppen, maar als er een draadje net even boven de plint uitsteekt, maak ik mij daar niet druk om. Je hebt hier dus ook verschillende lagen in weet ik nu.
Ooit was ik wel meer perfectionistisch in de dingen die ik deed, tekenen en schilderen maar door dat te doen, leerde ik los te laten. Het loslaten van perfectionisme en dat in dit geval, er altijd weer wit is… om het doek opnieuw te starten of gewoon wat anders te maken dan je voor ogen had. Dit klinkt misschien heel gek, maar door het perfectionisme los te laten, lukt het mij veel makkelijker door te denken… ‘ik zie wel’, dat de dingen perfect lukken, en dat op alle vlakken in mijn leven eigenlijk, hahaha
Kun je hier iets mee? ;-)
Zeker weten! Nu de examens voorbij zijn merk ik dat het veel makkelijker is om het perfectionisme te laten gaan, tot er iets voorbijkomt waar stress aan te pas komt.
Als er stress bij komt, dan gaat het meestal nog sneller en tien keer beter, lol ;-)
Hm ja, het heeft zijn voor – en nadelen vind ik. Perfectionisme is iets waar ik mezelf niet in zou plaatsen. Ik ben juist meer van het doen en het liefst zo snel mogelijk. Zo had ik vroeger toen ik jong was altijd als een van de eerste mijn huiswerk af, om zo vervolgens wel heel veel sloridgheids foutjes te hebben gemaakt. Heb het wel een beetje afgeleerd, maar het blijft altijd in je zitten denk ik haha.
Hihi, ik moet wel zeggen dat ik mij daar ook in herken! Hoewel, ik ben tegelijk ook een uitsteller, dus eigenlijk een manusje-van-alles!
Wat vervelend dat ze naast je kot het gebouw zijn aan het verbouwen! Ik zou er echt wat van krijgen, haha! Ik ben zelf ook best perfectionistisch, maar zo ver gaat het nu ook weer niet dat ik een planning opstel enzo. Ik ben dan wel weer heel perfectionistisch op vlak van school, tekenen en foto’s maken! Soms is het goed om zo te zijn, dan behaal je uiteindelijk een mooi resultaat, maar langs de andere kant vergt het natuurlijk wel heel veel energie! Het is maar hoe je het bekijkt!
Dankjewel Eva <3
Heel herkenbaar dit. Ik ben ook ontzettend perfectionistisch. Gelukkig heb ik dit een beetje af kunnen leren, want het was zó erg dat het fout ging. Ik vind zeker, net als dat je zegt, dat als het helpt dat je gewoon moet blijven doen zoals je nu ook doet. Maar blijf wel op jezelf letten! Wel vervelend trouwens dat ze net gaan verbouwen in het gebouw naast je. Zal je net zien hè…
Dankjewel Sandra! Het is gelukkig al wat beter, vooral tijdens de examens komt dat zwaar opzetten.
Eigenlijk is er niet zo veel mis volgens mij met perfectionisme, zolang je er zelf maar geen echt last van hebt en de lat voor anderen niet net zo hoog ligt als je voor jezelf geneigd bent te doen….
Ik herken mezelf hier heel erg in! Stipt plannen doe ik ook altijd en ik kan er totaal niet tegen als het dan niet om die tijden gebeurt. Eet ik later dan verwacht, dan ligt mijn hele planning overhoop en krijg ik daarna niks meer voor elkaar. Oeps.
Aaaah, dan zijn we met 2!
Ik ben ook echt een perfectionist. Ik vind het eigenlijk alleen maar een nadeel. Studeren stond voor mij gelijk aan strakke schema’s, geen pauzes, veel stress en paniek. Echt niet fijn, ook niet voor mijn omgeving!
Nee inderdaad, maar mijn mama vertelde me dat het dit jaar heel wat beter was, gelukkig. Ik kan echt een tiran zijn, haha.
Ik ben in sommige dingen wel perfectionistisch (Kan gerust een uur met een foto prutsen), maar wat jij beschrijft… Last krijgen van je lijf. Nee, daar ligt voor mij de grens. Ik wil niet dat perfectionisme me zo in de weg zit.
Ik ben het ook, maar ervaar het ook soms als een last. Dan zit het me alleen maar in de weg en kan ik er erg van balen!
In sommige dingen ben ik wel perfectionistisch en ga ik er 100% voor. Dan neem ik geen genoegen met minder. Van de andere kant denk ik ook wel eens; laat maar zitten .. haha! Ik vind het erg herkenbaar. Liefs, Roxanne/ Peachlife
Soms ben ik erg perfectionistisch tot het dwangmatige toe, maar het belemmert mijn leven niet ofzo.
Ik herken mezelf wel in een aantal punten. Heel perfectionistisch ben ik niet, maar ik heb wel een drang om het altijd goed te doen. Misschien is dat ook wel een vorm van perfectionisme, maar ik kan er wel goed mee omgaan ;)