Ik heb het allerliefste méméetje ?

Een tijdje terug schreef ik iets.

Ze hield mijn vinger stevig vast. “Tot de volgende keer hé, Méméetje”, kreeg ik met moeite door mijn keel gewurmd. “Hoop het”, fluisterde ze met een klein stemmetje terug, en mijn vinger liet ze niet zo gemakkelijk gaan.

Sommige mensen zijn zó enorm sterk. Neem daar nog eens het dubbele van, en dan heb je mijn Mémé. Ze maakte al zo veel dingen mee en kroop jaren geleden al eens door het oog van de naald. En begin dit jaar nog eens. tot op het punt dat je denkt “dit zal ze ook wel te boven komen”. Met haar schattige geklaag over kleine dingetjes, haar koppigheid die haar zo mooi typeert en haar super goeie oren die álles horen en haar minder goede ogen moeten helpen. Die zachte handjes waar je zo heerlijk in kan knijpen (of zij bij jou), dat ronde buikje waar je tegen wordt getrokken bij een knuffel. Ik duim dat dit allemaal nog zo lang kan.

Eind maart schreef ik bovenstaande tekstje. Omdat het toen ook echt weer spannend was. Omdat ze ondertussen niet meer in haar huis kon wonen, maar terechtkwam in een rusthuis. Iets waar ze altijd zo tegen was. Al zit ze daar nu echt wel heel goed. Intussen is de gezondheid van mijn Mémé opnieuw stabiel, in de mate van het mogelijke. Ze herinnert zich niet altijd alles meer, maar afgelopen weekend zag ik haar stralen als nooit tevoren op de bruiloft van haar zoon, mijn nonkel. Ze zat daar zo lief, met haar zakdoek in haar handjes gekneld, af en toe eens wrijvend langs haar ogen. En toen ik ze nadien even zag, vertelde ze met trots hoe goed mijn plantje het op haar kamer doet. Ze vertelt het keer op keer en telkens met een grote glimlach. Nu zondag zie ik haar weer. En ik kijk er zo naar uit.